N50/N60/N70
Gdy w 1983 roku do produkcji wszedł nowy Hilux początkowo oferowano go równolegle z poprzednikiem, który pozycjonowany był jako model podstawowy dostępny tylko z napędem na tylne koła. N50 od razu dostępny był w wersji dwu i czterodrzwiowej oraz jako Xtracab z przedłużoną kabiną. Wnętrze odświeżono nadając desce rozdzielczej bardziej wyrazistą linię. W napędzie pojawiła się opcja wyboru auta z automatycznymi sprzęgiełkami na przedniej osi. Wygląd zewnętrzny nie uległ poważniejszym zmianom. Różnice widać przede wszystkim w kształcie maski, która otrzymując nowe przetłoczenia stała się bardziej płaska, oraz głębiej wciętymi, prostymi lampami kierunkowskazów.
Wprowadzenie modelu N50 zbiegło się w czasie ze wzrostem zainteresowania klientów pojazdami rekreacyjnymi. W tym segmencie pick-up Toyoty konkurował z takimi modelami jak Ford Bronco czy Nissan Pathfinder. Odpowiedzią Toyoty była prosta modyfikacja skrzyni ładunkowej w krótkiej wersji auta. Usunięto przegrodę z tyłu kabiny, dodano zabudowę ze wzmocnionego włóknem szklanym tworzywa sztucznego, zamontowano kanapę z tyłu i zmiękczono zawieszenie. Tak przebudowany pick-up od maja 1984 był oferowany,w zależności od rynku, jako Hilux Surf lub 4Runner. Zasadniczo było to trzydrzwiowe kombi z możliwościami poruszania się w terenie zbliżonymi do Land Cruisera.
Bardzo ciekawa była gama silników. W ofercie pozostały wolnossące benzynowe silniki serii R oraz diesle serii L, ale N40 to jedyny Hilux/Truck do którego trafił silnik benzynowy z turbodoładowaniem o symbolu 22R-TE i mocy 137 KM. Była to odpowiedź na ofertę Nissana, który zaproponował pick-upa z silnikiem V6. Niedługo potem także Toyota zaczęła montować silniki V6 do modelu Hilux/Truck, był to trzylitrowy motor 3VZ-E o mocy 152 KM.
Produkcji N50 zaprzestano wraz z wprowadzeniem w 1988 roku do salonów Toyoty modelu Hilux piątej generacji, choć na niektóre rynki wersja ta była jeszcze montowana w RPA aż do 1997 roku.
