N140/N150/N160/N170
Hilux wprowadzony do oferty w 1997 roku na pierwszy rzut oka do złudzenia przypominał swojego poprzednika. Układ świateł, wygląd grilla oraz bryłę nadwozia cechowało niewiele zmian. Z zewnątrz można było go odróżnić przede wszystkim po braku wbudowanych w zderzak kierunkowskazów. Jednak to, co najważniejsze w Hiluxie szóstej już generacji kryło się w środku. Wnętrzu nadano zdecydowanie nowocześniejszy wygląd. Deska rozdzielcza wyglądała o wiele ładniej (daszek nad zegarami nie zachodził już szeroko nad konsolę środkową) i wykonano ją z lepszych jakościowo materiałów. Poza tym lepiej spasowano elementy wnętrza, dzięki czemu wyższy był komfort podróży. Zastosowano też większe i wygodniejsze fotele z dużą przestrzenią dla kierowcy i pasażerów, co szczególnie dawało się odczuć na tylnej kanapie.
Jednak najistotniejszą chyba zmianą techniczną było zastosowanie w aucie niezależnego zawieszenia ze sprężynami śrubowymi z przodu. Ten sam trend można zauważyć we wprowadzonych mniej więcej w tym samym czasie do produkcji modelach Land Cruiser serii 90 i 100 gdzie również zdecydowano się na podniesienie komfortu prowadzenia.
Podobnie jak w przypadku Hiluxa poprzedniej generacji tak i teraz producent oferował całą gamę opcji rozstawu osi, długości auta i rodzajów kabin. Obok tradycyjnych wersji dwudrzwiowej i czterodrzwiowej dostępna była także przedłużana dwudrzwiowa Xtracab. Dodatkowo do wyboru były dwa rozstawy osi i trzy długości całkowite oraz, w zależności od zastosowanej kabiny, różne długości skrzyń ładunkowych. Na większości rynków dostępny był napęd zarówno na tylną oś jak i na wszystkie cztery koła. Rodzaj napędu zazwyczaj można było wybrać do dowolnego wariantu nadwozia. Bywały jednak kraje, w których Toyota stawiała pewne ograniczenia. Na przykład w Boliwii kabinę Xtracab oferowano tylko z napędem 4×4.
W Europie najczęściej kupowano auta z silnikiem diesla 2L-T o pojemności 2,4 l i mocy od 72 do 90 KM. Do wyboru było oczywiście więcej silników, choć nie w każdym kraju występowały wszystkie jednocześnie. Najmniejszy, dwulitrowy motor benzynowy 1RZ-E o mocy 110 KM, dostępny był tylko w Australii. Kolejne dwie pozycje na liście zajmowały silniki o pojemności 2,4 l. Pierwszy z nich, motor o symbolu 22R-E, miał od 105 KM do 114 KM a drugi, znacznie nowocześniejszy 2RZ-FE, aż 144 KM mocy maksymalnej. Dalej na liście występowała jednostka napędowa 3RZ-FE o pojemności 2,7 l i mocy 152 KM. Największą mocą dysponował silnik V6 5VZ-FE o objętości skokowej 3,4 l, który rozwijał 190 KM. Do dyspozycji był też trzylitrowy diesel 5VZ-FE o mocy 96 KM. Na niektórych rynkach oferowano także Hiluxy wyposażone w nowszego turbodiesla z serii D-4D, który zastąpił występujący krótko na rynku motor 3-litrowy 1KZ-TE.
W 2002 roku Hilux przeszedł kolejną z rzędu modernizację, tym razem obejmującą głównie stylistykę nadwozia. Pojazdy po liftingu bardzo łatwo odróżnić po nowych lampach, kształcie maski oraz po nowym grill. Wraz z zakończeniem produkcji tej generacji Hiluxa w 2005 roku, model wycofano z oferty Toyoty na rodzimym japońskim rynku.
